Dat je als hondenbaas er alles aan doet om je hond vlovrij te houden vind ik heel
vanzelfsprekend. Een hekel heb ik aan al dat ellendige gifspul waarmee dat meestal gebeurt. Want al hoef
je maar een paar druppeltjes te gebruiken, hoe je ’t ook wendt of keert, het
is altijd een berg gif in zo’n hondenlijf. Weken en soms maanden werkzaam. Dat
zegt immers genoeg.
Het kan
anders, weet ik uit ervaring. Mijn eerste hond ging zo vaak zwemmen in zee,
dat er zelden een vloprobleem was. Hond twee en drie, beiden langharig, waren minder gesteld op zeewater,
maar des te meer op kam- en borstelbeurten. Aan een luizenkam ontsnapt geen
vlo. Alleen bij een hittegolf of een verblijf in een hondenpension kregen zij
wel eens een vlooienband of druppeltjes.
Maar nu? Een asielhond die niet van zwemmen houdt, niet van
aaien (überhaupt niet van aangeraakt worden), die jeuk krijgt van het lopen op de plavuizen wanneer je een scheutje
zachte zeep in de emmer met dweilwater hebt gebruikt, kriebel van bijna alles
wat hij eet, en van vlooien ... We zijn tot een oplossing gekomen. Volgens vlodeskundigen zitten
de meeste vlooien niet op de hond zelf maar in huis. Dit middeltje helpt. Jammer dat de vlooien het zelf niet kunnen slikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten