Dingen in huis: haat-liefdeverhouding

Dat je als hondenbaas er alles aan doet om je hond vlovrij te houden vind ik heel vanzelfsprekend. Een hekel heb ik aan al dat ellendige gifspul waarmee dat meestal gebeurt. Want al hoef je maar een paar druppeltjes te gebruiken, hoe je ’t ook wendt of keert, het is altijd een berg gif in zo’n hondenlijf. Weken en soms maanden werkzaam. Dat zegt immers genoeg.

Het kan anders, weet ik uit ervaring. Mijn eerste hond ging zo vaak zwemmen in zee, dat er zelden een vloprobleem was. Hond twee en drie, beiden langharig, waren minder gesteld op zeewater, maar des te meer op kam- en borstelbeurten. Aan een luizenkam ontsnapt geen vlo. Alleen bij een hittegolf of een verblijf in een hondenpension kregen zij wel eens een vlooienband of druppeltjes.

Maar nu? Een asielhond die niet van zwemmen houdt, niet van aaien (überhaupt niet van aangeraakt worden), die jeuk krijgt van het lopen op de plavuizen wanneer je een scheutje zachte zeep in de emmer met dweilwater hebt gebruikt, kriebel van bijna alles wat hij eet, en van vlooien ... We zijn tot een oplossing gekomen. Volgens vlodeskundigen zitten de meeste vlooien niet op de hond zelf maar in huis. Dit middeltje helpt. Jammer dat de vlooien het zelf niet kunnen slikken.

Alle dingen in huis hebben een eigen verhaal. Vandaag: weten en weten

Hoe dit krukje er uitzag toen het nog niet beschilderd was, weet ik. Dat mijn moeder dat in haar ‘Hindelooper’ periode heeft gedaan, weet ik ook. Toch is er een verschil.

Het krukje stond bij ons boven, bij een grote, knalrode ronde tafel, waarvan mijn vader de poten had afgezaagd. Dat laatste weet ik zo als ik weet dat mijn moeder deze melkkruk jaren later beschilderde. Ik heb het namelijk niet gezien.

Ik was nog heel klein. De rode tafel werd soms ondersteboven gelegd en dan speelden mijn zus en ik dat het een schip was. Ik was een jaar of drie. Ik zie de omhoogstekende tafelpoten voor me en herinner me het gevoel van avontuur.

Terug naar het krukje. Het is een wankel ding met die drie poten. Mijn zus is er mee gevallen. Dat weet ik omdat ze me dat heeft verteld. En omdat ze haar kinderen toen die klein waren er altijd voor waarschuwde. Pas op! Er heeft geloof ik ook nog een tijd een plant op de kruk gestaan. Tot mijn moeder dus in de ban van ‘het Hindelooper’ raakte. Moe beschilderde van alles. Dienbladen, naaidozen, blikken busjes (een buismanblik en een niveadoos), houten doosjes om papieren zakdoeken in te bewaren en allerlei ouderwetse voorwerpen die mijn vader in miniatuurvorm maakte: een prikslee, een kakstoel, een kolenkit… En dus ook dit krukje. Ik weet het zeker, al kan ik me niet herinneren dat ze er mee bezig was.  Maar ze heeft het zoals al haar werk gesigneerd. 

Was

Niks bijzonders, zul je denken. Knijpers vind je in praktisch ieder huishouden.  Maar toch, ook het allergewoonste in huis heeft een verhaal. ’s Zomers hangt de was bij ons lekker buiten aan de lijn. ’s Winters en als het regent zijn er twee mogelijkheden: een klein staand wasrekje voor het kleinere spul en een hangrek in ons trappenhuis. Omdat de was bij ons dan vanaf verdieping drie boven twee trappen hangt kunnen we gemakkelijk ook lakens, dekbedhoezen en wat dies meer zij kwijt.  

Ja, en? Tot zover geen verhaal, zul je denken, maar een weinig boeiende feitelijke beschrijving. Maar bij het ophangen van zulke grote stukken wil er weleens wel eens een knijpertje misgaan. Valt dat ding één etage naar beneden, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Stuitert het twéé verdiepingen naar beneden, dan is snelheid geboden. Wij winnen natuurlijk nooit van onze razendsnelle terrier. Maar met enig overwicht laat de Russel wel los. Soms is het ding nog te redden, en na een afspoelbeurt weer bruikbaar. Maar soms lukt het dus niet. 

Alle dingen in huis hebben een eigen verhaal. Vandaag: de broodrooster

Nee, dit is geen vage foto. Deze Dualit zit dik onder het stof. Een jaar of 16, 17 geleden kreeg ik deze superrooster voor mijn verjaardag.  Een grote verrassing - en dat was een verrassing op zich. Want ideeën voor verjaardagscadeaus moest ik destijds meestal zelf aanleveren.

De rooster had een vaste plek op de grote keukentafel. Oud brood? Standje twee, even geduld en het was weer lekker. En kinderen die een gewone boterham niet aankeken waren meestal wel te porren voor een geroosterde versie.  De zondagochtendontbijten, de snelle ikhebeventrekinietswarmsmomenten; blijmoedig kijk ik er op terug . Maar de Dualit werkt al een tijdje niet meer naar behoren. De boterhammen worden maar aan één kant bruin. Eerst draaiden we ze zelf halverwege de roostertijd. Onhandig. En het brood leek ook minder lekker.

De half-werkende rooster werd verbannen uit de keuken. De grote keukentafel ging er uit, op het aanrecht was niet genoeg plaats en eigenlijk wilde ik niet dat er nog iemand zou gaan roosteren met zo’n kapot apparaat. We zochten wel naar mogelijkheden om dit kwaliteitsapparaat te repareren. Onderdelen, weten we nu,  kunnen besteld worden in Engeland. Kost een vermogen. Reparatieservice bij  Kookpunt in Rotterdam is een andere mogelijkheid. Dan ben je ongeveer net zo veel kwijt als voor een nieuwe Dualit. Logisch, zij moeten natuurlijk ook eerst die onderdelen in Engeland bestellen. Dan kan je beter meteen een nieuwe kopen, vindt men. Maar daar zit ‘m de kneep. Het gaat me blijkbaar niet om het roosteren, het gaat om de Dualit. Deze Dualit! Wegdoen is geen optie. Dus verstoft het ding in ons huis. Steeds op een andere plek. En een nieuwe broodrooster? Die komt er niet in. 

Alle dingen in huis hebben een eigen verhaal. Vandaag: een kort verhaal

Vorig jaar gekocht, laatste doosje op een schap, halve prijs. Tien sterren aan een snoertje. Leuk om op donkere dagen een donker hoekje in huis op te fleuren, dacht ik. Altijd handig in een oud binnenstadhuis. En er is geen stopcontact nodig om ze te laten branden, je kunt ze dus overal neerleggen of ophangen. 

De eerste plek waar ze terechtkwamen was niet de minste: op het tafeltje met de kerstcadeaus. Bij het invallen van de schemering de lampjes aangeknipt. Helaas: niet zo sfeervol als ik had gedacht. Misschien door het contrast met de kleuren van het cadeaupapier?

Het stralende tiental heeft inmiddels alle hoeken van de kamer gezien. Om tenslotte te landen in de kamerplant. Met een beetje geluk treffen ze straks in de kringloopwinkel iemand die graag schrijft. Zou moeten lukken, statistisch gezien.