Hoe vaak ze al verplaatst is, weet ik niet. Begon ze ooit op de Cameretten, tegenover de Visbanken? Waar later een molensteen stond, met daarop een houten – ja wat, een houten spijker…? Naderhand stond ze lange tijd op een stil plekje tussen Agathaplein en Schoolstraat. Was het daar dat grappenmakers haar een blauw oog gaven?
Met de komst van het gebouw van de Kamer van Koophandel werd ze in ieder geval zonder pardon weggebonjourd. En na enige omzwervingen kwam ze terecht op de hoek van de Binnenwatersloot.
Druk, druk, druk! Grauw zag ze inmiddels. Van al het verhuizen of door het voorbijrazend verkeer, of door het passeren van vele nachtelijk rondzwalkende corpsstudenten misschien, wie zal het zeggen.
Met de aanvang van het Spoorzoneproject verdween ze uit zicht. Ik miste haar. Maar sinds kort is ze er weer. In meer dan volle glorie, in de tuin van de Nieuwe Kerk. Ze is gerestaureerd, en ziet er stralender uit dan ooit tevoren. Geler dan ik me herinnerde, maar nog niet zo geel als het jakje van haar alter ego. Zou ze hier langer blijven?
'Het melkmeisje' van Wim T. Schippers, 1975
Geen opmerkingen:
Een reactie posten