Is het bij u ook altijd zo druk in 't hoofd?

Lekker, die zon op mijn rug! Met winterjas aan was het me bijna te warm. Het parkeerterrein was al meer dan half gevuld met auto’s, maar bij het fietsenrek was het nog rustig. Er stond slechts één andere fiets. Ook met stevige fietstassen, die geduldig afwachtten waarmee ze straks gevuld zouden worden.

Binnen rook het voornamelijk naar hyacint. De violen in hun bakken overschreeuwden elkaar in kleuren, de narcissen lieten zich van hun zonnigste kant zien. De blauwe druifjes leken wat meer bescheiden, maar waren in aantal zeer aanwezig. Het leek wel … Nooit eerder besefte ik dat ze eigenlijk zwembadblauw waren! Wat verderop staaroogde een klein meisje verliefd naar een konijn. Zou het een lief konijn zijn, die van mijn dochter knaagde zich vroeger dwars door de houten wanden van zijn hok. Werden we 's morgens verrast door een loslopend konijn, nog een geluk dat hij op een binnenplaats in de binnenstad woonde!

Bij de hondenwaren aangekomen kon ik het niet laten – toch maar even een zakje lekkers kiezen voor ons hondenbeest. Het werden lamsoren. Echte, gerookte, wel te verstaan en niet de zilte groente van de kwelders uit het deltagebied of van de Wadden. Al dwalend vond ik tenslotte de bloempotten; een mooie uitgekozen voor de zich immer uitstoelende Sansevieria thuis. Vrouwentongen hè. Ik zag ze weer voor me, bakkenvol in Vlaamse vensterbanken. Terwijl de tongval van de Zuiderburen me toch heel wat zachter lijkt dan die van de gemiddelde Delfenaar. En zeker zachter dan die van de gemiddelde Delfenees.

Ik liep verder langs groen in vele soorten en maten, en zag opeens dat prachtig plantje. Een mooi cadeau voor vriendin Angelique. Voor in haar mooie IKEA-huis, zoals ze het sinds haar optreden in het Zweeds woonwarenhuis steevast noemt. Een Vaderplant, daar zal ze zeker van kunnen genieten. Grinnikend vervolgde ik mijn weg naar de kassa. Maar ojee! nee! Bijna de boodschap vergeten waarvoor ik eigenlijk kwam. Haastjerep terug naar de afdeling plantenstokjes. Snel vond ik ze, 200 stokjes waarmee de kinderen vanaf volgende week monumentjes maken tijdens het project Ik mis je zo, op begraafplaats Jaffa.

Zo. En dan nu afrekenen. En nog tijd genoeg voor een bak koffie. Ik was immers alleen maar even naar het tuincentrum.

Verhuismeisje

Hoe vaak ze al verplaatst is, weet ik niet. Begon ze ooit op de Cameretten, tegenover de Visbanken? Waar later een molensteen stond, met daarop een houten – ja wat, een houten spijker…? Naderhand stond ze lange tijd op een stil plekje tussen Agathaplein en Schoolstraat. Was het daar dat grappenmakers haar een blauw oog gaven?

Met de komst van het gebouw van de Kamer van Koophandel werd ze in ieder geval zonder pardon weggebonjourd. En na enige omzwervingen kwam ze terecht op de hoek van de Binnenwatersloot.

Druk, druk, druk! Grauw zag ze inmiddels. Van al het verhuizen of door het voorbijrazend verkeer, of door het passeren van vele nachtelijk rondzwalkende corpsstudenten misschien, wie zal het zeggen.

Met de aanvang van het Spoorzoneproject verdween ze uit zicht. Ik miste haar. Maar sinds kort is ze er weer. In meer dan volle glorie, in de tuin van de Nieuwe Kerk. Ze is gerestaureerd, en ziet er stralender uit dan ooit tevoren. Geler dan ik me herinnerde, maar nog niet zo geel als het jakje van haar alter ego. Zou ze hier langer blijven?

'Het melkmeisje' van Wim T. Schippers, 1975