 |
| Hond - Lotti van der Gaag Dordrechts Museum |
Ik kies jou.
Niet het werk van Karel Appel, Jan Schoonhoven, Otto Dicke.
Niet die foto van de jongen met de vinger op zijn neus - zelfportret van Wouter van Riesen.
Niet het gezicht op Rijndal, niet de Boslaan in Wintertooi.
Ze vallen me wel op, heus. Maar jij - jij roept me, lonkt, wenkt.
De poezen op het dressoir - de Teekenaars van H. Ronner - Knip - ze doen me niets.
Poppenkast, gekunsteld gedoe.
En het paard op de foto van Charlotte Dumas, dat je recht aankijkt en zozeer zich zelf is... ach.
Het haalt het allemaal niet bij jou!
Hond van Lotti!
Heeft Lotti jou je vorm gegeven? Dan had zij daarin waarschijnlijk zelf niets in te brengen.
Jij gaat je eigen goddelijke gang.
Je bent, kijkt, vangt, manipuleert, bent koning en knecht, teder en complex, aards en ongrijpbaar.
Niemand kan om je heen.
Je lijkt open, laat iedereen toe.
Maar hoe zit het met jouw hart?
Wie mag jou warmen, omarmen?
Aanraken, raken?
Niemand, zeg je.
Niemand.
Maar ooit verga je.
Terug naar het stof waaruit je gevormd bent.
Tot die tijd ben je er.
Grijp je de argeloze bezoeker bij de kladden.
Als dank mag je in maart weer terug naar het depot.
Dag Hond.
Ik heb je gezien.
